2014, Ο βανδαλισμός ως πηγή έμπνευσης

Η έκθεση, με τίτλο: «Ο βανδαλισμός ως πηγή έμπνευσης», είναι σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, «μία προσπάθεια λύτρωσης, από το διπλό βανδαλισμό που διεπράχθη το καλοκαίρι του 2012 στη Σπιναλόγκα».

Τα γεγονότα: μετά το τέλος της έκθεσης «Tsoclis, εσύ ο τελευταίος λεπρός» στην Σπιναλόγκα, κλάπηκαν 13 εντοιχισμένα σχέδια που ο καλλιτέχνης χάρισε στο νησί ως ανάμνηση του καλλιτεχνικού γεγονότος, και κατεστράφη το έργο του «Εκρηγνυόμενος σταυρός», ένα ανάθημα στους εκατοντάδες λεπρούς που πέρασαν τη δυστυχισμένη τους ζωή και πέθαναν ανώνυμοι πάνω στο αφιλόξενο ξερονήσι. Είχε φτιαχτεί «επί τόπου» μέσα σε γενική παραδοχή και ενθουσιασμό χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει την τύχη του. Δυστυχώς, ο «Εκρηγνυόμενος σταυρός», όπως λέει ο καλλιτέχνης, «αντί να προστατευτεί, θυσιάστηκε στο βωμό της παρελθοντολατρείας, της τυπολαγνείας και του πείσματος. Κρίμα τόσος κόπος, τόσοι κίνδυνοι που διατρέξαμε για να το στήσουμε, τόσα χρήματα, τόση αμοιβαία αγάπη που χάθηκε! Κρίμα όμως προπάντων για το νησί, που του έσκισαν μια ακόμα σελίδα από το βιβλίο του πολυτάραχου βίου του. Προσπάθησα, λέει ο Τσόκλης, μα δεν μπόρεσα να το διασώσω...».

Σε αντικατάσταση αυτών που χάθηκαν, που καταστράφηκαν, που κλάπηκαν, δημιουργήθηκαν τα νέα έργα που εκτέθηκαν στο Μουσείο το καλοκαίρι του 14. Πρόκειται για μια σειρά ζωγραφικών έργων μικτής τεχνικής, στα οποία ο καλλιτέχνης, βλέπει το έργο του – τον Σταυρό – σαν ένα ζωντανό οργανισμό, που συμβολικά περνά τα δεινά που περνάει ο καλλιτέχνης, όταν ένα σημαντικό έργο του δεν μπορεί να εκτιμηθεί από τους συγχρόνους του και καταλήγει κομμάτια. 

«Κανένα έργο Τέχνης ποτέ δεν έχει βρεθεί στα σκουπίδια. Κάτι τέτοιο είναι ιεροσυλία για την ίδια την Τέχνη, όχι μόνο για ένα έργο ήδη αναγνωρισμένου καλλιτέχνη, αλλά ακόμη και για το έργο του πιο άσημου ή του πιο ατάλαντου.» λέει ο Τσόκλης.

Η Τέχνη περιέχει την έννοια της ανθρώπινης ευαισθησίας που την δημιούργησε και είναι αδιανόητο να καταστρέφεται! Σε παγκόσμιο επίπεδο ευτυχώς, οι αρμόδιοι έχουν συνείδηση του ότι η Τέχνη του χθες, η Τέχνη του σήμερα και η Τέχνη του αύριο, μπορούν -και επιβάλλεται- να συνυπάρχουν, καθώς είναι μέρος της Ιστορίας και της κοινωνικής πραγματικότητας ενός τόπου, και μνημεία για τις επόμενες γενιές.