2020, Δέηση

Η έκθεση με τίτλο "Δέηση”, είχε ως θέμα τo Δέντρo στην Τέχνη του Κώστα Τσόκλη,  σε διάφορες μορφές του.

"Μια μέρα, μια μικρή αποκάλυψη, έγινε ο καινούργιος οδηγός της σκέψης - ευαισθησίας μου”, γράφει το 1973, ο Κώστας Τσόκλης. "Ένα δέντρο, που η συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα του ομόρφαινε τη ζωή μου, έσπασε και μου αποκάλυψε τη συγκεκριμένη και διαρκή του αλήθεια: "το ξύλο”, που ήταν τόσο καιρό κρυμμένο κάτω από την εφήμερη εικόνα του. Kαι αγάπησα με πάθος αυτή τη θαυμάσια πληγή και βρήκα μια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στο αντικείμενο, την ύλη και τη φύση, και με την τελευταία μου δουλειά προσπαθώ να ενώσω σε ένα μόνο καλλιτεχνικό γεγονός, την εικόνα, την πηγή της εικόνας και τη χρησιμοποίηση αυτής της πηγής”.

Από εκείνη τη στιγμή έως σήμερα, το δέντρο εξακολουθεί να εμπνέει τον Κώστα Τσόκλη. Από τον καταπλακωμένο κορμό στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, την "Τεράστια νεκρή φύση” (ένα δέντρο κρεμασμένο από γερανό έξω από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) το 2011, το "Υπόγειο Πάρκο” στον σταθμό "Εθνική Άμυνα” του Μετρό της Αθήνας και μέχρι στα πιο πρόσφατα έργα του, ο Τσόκλης προκαλεί το κοινό, τοποθετώντας το αντιμέτωπο με την καταστροφή της φύσης αλλά και με την ομορφιά της, καλώντας το να δει πέρα από την εικόνα.

Ο Κώστας Τσόκλης, με σεβασμό (για λόγους που τον αφορούν) στη φυσική ακεραιότητα των αντικειμένων, αντί να τα ακρωτηριάσει όπως θα έκανε η φωτογραφία, τα αφήνει να ξεχυθούν πέρα από τα όρια του πίνακα, ενώνοντας έτσι το ζωγραφικό με το φυσικό χώρο. Έτσι, το καλοκαίρι του ’20, γεμίζει τις αίθουσες του Μουσείου με κλαριά, μετασχηματίζει απλά ξύλα σε κορμούς δέντρων, ενσωματώνει ένα δοκάρι από ράγες τρένου στη μέση μιας καθρεφτένιας κατασκευής, και in situ, επικολλά χαρτιά-φύλλα, μεταμορφώνοντάς το σε ένα ανθισμένο δέντρο που στέκει σε διάλογο με τα νέα, δραματικά έργα  που δημιούργησε αυτή τη χρονιά, κάτω από την πίεση των δυσάρεστων παγκόσμιων γεγονότων. 

Ο Τσόκλης με την επιλογή του καθρέφτη ενώνει και πάλι το φυσικό με το φανταστικό χώρο και με την τέχνη του πάει πέρα από τη φύση, ωθώντας τον θεατή να αναζητήσει το πώς ο ίδιος τοποθετείται μέσα στο περιβάλλον, προτρέποντάς τον μέσω αυτής της διαδικασίας και του αντικατοπτρισμού να ξεπεράσει τον εαυτό του και να οδηγηθεί σε πιο πνευματικές διεργασίες, στη Δέηση. Στη Δέηση, η οποία θα οδηγήσει τον θεατή (εάν φυσικά το επιθυμεί), στην κάθαρση.

Στη δεύτερη αίθουσα παρουσιάζονται έργα από τη συλλογή του Μουσείου και έργα που ανήκουν στον καλλιτέχνη, πάντα με θέμα το Δέντρο.

Στην επάνω αίθουσα, παρουσιάζεται μια σειρά σχεδίων με τίτλο "Διαδρομή”, στην οποία ο καλλιτέχνης λίγο ειρωνευόμενος και λίγο σοβαρολογώντας, παρουσιάζει τη μακρόχρονη σχέση του με την τέχνη σε όλα τα στάδια της καλλιτεχνικής πορείας του.